Vele jaren geleden in de jaren 1990 hielp ik al eens een kameraad van me als deze een chauffeur te kort kwam, dan reed ik regelmatig met een camionette of een vrachtwagen een toertje door Europa, best prettig en ik kwam nog eens ergens.
Tijdens een van deze ritten vervoerde ik een hele bende hommels, deze werden gebruikt voor kunstmatige pollunatie in serres enzo.
De rit ging naar het vliegveld van Basel in Zwitserland als ik het goed voorheb, dus ik langst Frankrijk, tot tussen Nancy en Dion waarna ik Zwitserland binnendook.
Aan de grens aangekomen was het midden in de nacht, ik parkeerde mijn rijdende hommelverzameling en trok met de papieren naar de grenscontrole.
De man achter het loket, had vermoedelijk niet gemogen van zijn partner en zat met een verschrikkelijk pre-ochtend humeur, bazelde wat in een taal die ik totaal niet verstond en ik haalde mijn schouders op en zei: ’Koperepan’ wat een van mijn bekende Franse woorden is, waarop de kerel op mijn papieren begon te wijzen en nog wat mij onbekende woorden uitsprak, waarop ik antwoordde; ‘hommelkoloniën en toebehoren’ waarop ik hem mijn duim en wijsvinger toonde die een cm uit elkaar waren en direct daarna mijn armen bewoog zoals bij de vogeltjesdans. De halve zool begreep dit ongeveer en riep zeer verbaast: ‘des animaux’ waarop ik weer antwoordde; ‘Yep’
De loketkerel zei direct daarop ‘attent’ en greep de telefoon, een twintigtal minuten later kwam er een kerel in een witte stofjas en met een lagedrukgebied in zijn gezicht naar me toe en gebaarde me te volgen naar buiten.
Bij ‘mijn’ camionette aangekomen vroeg hij me om de zijdeur te openen, en daarna wees hij op één van de dozen van biobest, waarop hij weer: ouvré ca’ waarop ik heel demonstratief NON zei en mijn hoofd schudde, waarop hij weer ‘OUVRE CA’ waarop ik weer NON !!!.
Ik nam daarop een doos met hommeltjes en liet hield die naast zijn oor, waarop hij aandachtig luisterde, hij hoorde natuurlijk geen snars daar die hommels ook in dromenland waren, en haalde zijn schouders op en zie: ‘rien’ waarop ik mijn wijsvingertje omhoog stak en lichtjes met de doos schudde waarna ik hem weer liet luisteren, nu waren die slapertjes natuurlijk wakker en ze zoemden dat het een lust was.
De meneer met de witte jas trok ogen en zei me direct ‘ok c’est bon’ waarop hij volle petrol terug naar het loket stoof om duchtig zijn gedacht te gaan vertellen tegen de loketkerel, die hem midden in de nacht had gewekt voor een onderzoek van de veestapel die ik Zwitserland probeerde binnen te krijgen.
De rest van de rit verliep zonder verder onderbrekingen en ik kon een tijdje later al mijn bezige passagier overdragen aan de klant die mijn bezige zoemers het nodige werk verschafte.
Ps: koperpan spreek je uit op zijn Frans, de meeste fransen begrijpen dat !
Toen ik nog jong en onbezonnen was heb ik een hele tijd met een ambulance gereden, bij de 900, lang voordat ze er daar 800 van aftrokken en het 100 werd.
